Αλήθεια, για πόσο;
Πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτό;
Για πόσο καιρό ακόμα θα μου φέρεσαι σαν να είμαι ένα 3χρονο καθυστερημένο κοριτσάκι;
Πότε θα σταματήσεις να τα ρίχνεις όλα στους άλλους και ποτέ σε σένα;
Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, ξέρεις.
Τις περισσότερες φορές φταις εσύ και μόνο εσύ.
Εσύ και η ξεροκεφαλιά σου. Το πείσμα σου ότι εσύ τα κάνεις όλα σωστά και μόνο οι άλλοι είναι λάθος.
Φτάνει πια. Έλεος. Δεκαεφτά χρόνια το ίδιο σκηνικό!
Για πόσο ακόμα, γαμώτο;
Δεν αντέχω άλλο. Δεν σε αντέχω άλλο!!!
Είμαι στην πιο κρίσιμη χρονιά μου και ώρες ώρες παρακαλάω να περάσω στου διαόλου τη μάνα, μόνο και μόνο για να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα. Να φύγω μακρυά σου, όσο πιο μακρυά σου γίνεται!!
Να κάνω αυτό που πάντα ήθελα από μικρή. Να φύγω μακρυά από όλους σας.
Να είμαι μόνη μου και να μπορώ να κάνω ότι θέλω. Να μην σε έχω πάνω από το κεφάλι μου να μου γκρεμίζεις τα όνειρα και να μου φράζεις τις επιθυμίες με τη στενομυαλιά σου.
Πραγματικά δεν αντέχω άλλο. Πόση υπομονή να κάνω πια;
Συμβιβάστηκα και σας υποσχέθηκα να περάσω Θεσσαλονίκη για να μη σας επιβαρύνω με τα έξοδα, για να με έχετε κοντά σας, για να είμαι πιο άνετη στα φοιτητικά μου χρόνια, για να μην έχω και ένα σπίτι να φροντίζω μαζί με τις σπουδές και τα πανεπιστήμια. Το υποσχέθηκα, γαμώτο, παρόλο που το μόνο που θέλω είναι να τρέξω όσο πιο μακρυά σας γίνεται. Όσο πιο μακρυά σου γίνεται. Φτάνει πια. Αλήθεια, δεν αντέχω άλλο.
Θέλω πραγματικά να φύγω.
Για το μόνο που στεναχωριέμαι αν περάσω αλλού και φύγω είναι ορισμένα άτομα, και μόνο αυτούς δε θέλω να αφήσω πίσω.
Αλλά μετά σκέφτομαι πως όλα είναι στο μυαλό μας τελικά.
Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ό,τι μένει είναι οι αναμνήσεις και μόνο.
Γι΄αυτό πρέπει να κάνουμε ό,τι θέλουμε και όχι ό,τι πρέπει.
Να κάνουμε ό,τι θα μας αφήσει ωραίες αναμνήσεις από μια ζωή που εμείς διαλέξαμε, και όχι αναμνήσεις που άλλοι έχτισαν για εμάς.
Οπότε η φυγή μου δεν συναντά κανένα εμπόδιο ούτε από εδώ.
Θέλω να φύγω και θα το κάνω. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο.
Πάντως θα το κάνω, θα φύγω. Και πρώτα απ' όλα από σένα.
Δεν είναι ούτε εγωισμός, ούτε θυμός, ούτε πείσμα. Αγανάκτηση είναι.
Η αγανάκτηση δεκαεφτά χρόνων που άρχισε να εξωτερικεύεται επικίνδυνα και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό, ούτε και νομίζω πως θέλω να κάνω.
Όπως επίσης δε θέλω να ζω μια ζωή με καυγάδες, φωνές και υστερίες.
Να με βγάζεις έξω από τα ρούχα μου για δικές σου βλακείες.
Να καταλήγω να κλαίω από τα νεύρα μου και να ακούω αμέτρητες φορές το μόνο τραγούδι που μπορεί να με ηρεμήσει, προκειμένου να κρατήσω την όποια ψυχραιμία μού έχει απομείνει, να μην ξεχυθώ και σου πω κι άλλα, χειρότερα που θέλω να σου πω.
Κάνω υπομονή χρόνια τώρα γιατί πρέπει αλλά ποτέ δεν υποστήριζα τα πρέπει, οπότε δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα κρατιέμαι.
Εύχομαι μόνο μην είναι πολύ μεγάλη η έκρηξη, όταν έρθει, και να μην υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.
Πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτό;
Για πόσο καιρό ακόμα θα μου φέρεσαι σαν να είμαι ένα 3χρονο καθυστερημένο κοριτσάκι;
Πότε θα σταματήσεις να τα ρίχνεις όλα στους άλλους και ποτέ σε σένα;
Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, ξέρεις.
Τις περισσότερες φορές φταις εσύ και μόνο εσύ.
Εσύ και η ξεροκεφαλιά σου. Το πείσμα σου ότι εσύ τα κάνεις όλα σωστά και μόνο οι άλλοι είναι λάθος.
Φτάνει πια. Έλεος. Δεκαεφτά χρόνια το ίδιο σκηνικό!
Για πόσο ακόμα, γαμώτο;
Δεν αντέχω άλλο. Δεν σε αντέχω άλλο!!!
Είμαι στην πιο κρίσιμη χρονιά μου και ώρες ώρες παρακαλάω να περάσω στου διαόλου τη μάνα, μόνο και μόνο για να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα. Να φύγω μακρυά σου, όσο πιο μακρυά σου γίνεται!!
Να κάνω αυτό που πάντα ήθελα από μικρή. Να φύγω μακρυά από όλους σας.
Να είμαι μόνη μου και να μπορώ να κάνω ότι θέλω. Να μην σε έχω πάνω από το κεφάλι μου να μου γκρεμίζεις τα όνειρα και να μου φράζεις τις επιθυμίες με τη στενομυαλιά σου.
Πραγματικά δεν αντέχω άλλο. Πόση υπομονή να κάνω πια;
Συμβιβάστηκα και σας υποσχέθηκα να περάσω Θεσσαλονίκη για να μη σας επιβαρύνω με τα έξοδα, για να με έχετε κοντά σας, για να είμαι πιο άνετη στα φοιτητικά μου χρόνια, για να μην έχω και ένα σπίτι να φροντίζω μαζί με τις σπουδές και τα πανεπιστήμια. Το υποσχέθηκα, γαμώτο, παρόλο που το μόνο που θέλω είναι να τρέξω όσο πιο μακρυά σας γίνεται. Όσο πιο μακρυά σου γίνεται. Φτάνει πια. Αλήθεια, δεν αντέχω άλλο.
Θέλω πραγματικά να φύγω.
Για το μόνο που στεναχωριέμαι αν περάσω αλλού και φύγω είναι ορισμένα άτομα, και μόνο αυτούς δε θέλω να αφήσω πίσω.
Αλλά μετά σκέφτομαι πως όλα είναι στο μυαλό μας τελικά.
Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ό,τι μένει είναι οι αναμνήσεις και μόνο.
Γι΄αυτό πρέπει να κάνουμε ό,τι θέλουμε και όχι ό,τι πρέπει.
Να κάνουμε ό,τι θα μας αφήσει ωραίες αναμνήσεις από μια ζωή που εμείς διαλέξαμε, και όχι αναμνήσεις που άλλοι έχτισαν για εμάς.
Οπότε η φυγή μου δεν συναντά κανένα εμπόδιο ούτε από εδώ.
Θέλω να φύγω και θα το κάνω. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο.
Πάντως θα το κάνω, θα φύγω. Και πρώτα απ' όλα από σένα.
Δεν είναι ούτε εγωισμός, ούτε θυμός, ούτε πείσμα. Αγανάκτηση είναι.
Η αγανάκτηση δεκαεφτά χρόνων που άρχισε να εξωτερικεύεται επικίνδυνα και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό, ούτε και νομίζω πως θέλω να κάνω.
Όπως επίσης δε θέλω να ζω μια ζωή με καυγάδες, φωνές και υστερίες.
Να με βγάζεις έξω από τα ρούχα μου για δικές σου βλακείες.
Να καταλήγω να κλαίω από τα νεύρα μου και να ακούω αμέτρητες φορές το μόνο τραγούδι που μπορεί να με ηρεμήσει, προκειμένου να κρατήσω την όποια ψυχραιμία μού έχει απομείνει, να μην ξεχυθώ και σου πω κι άλλα, χειρότερα που θέλω να σου πω.
Κάνω υπομονή χρόνια τώρα γιατί πρέπει αλλά ποτέ δεν υποστήριζα τα πρέπει, οπότε δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα κρατιέμαι.
Εύχομαι μόνο μην είναι πολύ μεγάλη η έκρηξη, όταν έρθει, και να μην υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.
Μόνο εσύ. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να με ηρεμήσει όσο εσύ.
